where UAZ ?? – edycja 2023

To już 4 lata

„Jeśli uzbieram 7777zł do końca roku kupuję pieprzonego UAZa” – to było pod koniec 2018 roku. Od kilku godzin mamy już 2023 a tu dalej brak radzieckiego szmelcu w moim posiadaniu, strimer oszust wziął hajs i milczy, AmberUAZ jakiś a pytania „Co z UAZem” stały się już czymś w rodzaju wewnętrznego mema. A więc co się działo przez ten czas? Czy odzyskałem w końcu zadatek o którym była mowa w kwietniu 2020, na końcu poprzedniego posta na blogu?

Tak

Zakończenie akcji z wiecznie remontowanym UAZem jest dość krótkie i bez fajerwerków. Kontakt z właścicielem był praktycznie żaden, sczególnie od momentu gdy zacząłem coś przebąkiwać o zwrocie pieniędzy. Wybuliłem u prawnika ponad 200zł za poradę i wysłanie pisma które najwyraźniej doszło, w przeciwieństwie do mojego wypowiedzenia umowy (dwukrotnie awizowane) i po niedługim czasie otrzymałem zwrot zadatku. Niestety już bez żadnych odsetek i teoretycznie mógłbym się o nie jeszcze kłócić ale tu bym już więcej stracił niż odzyskał. Podsumowując – straciłem 200zł, kupę czasu i trochę nerwów. No cóż – życie.

No dobra, to może jakiś inny ułaz?

Nooooo, uhhhh… Taaaaak… Tyle że nie. Zdążyłem się trochę zmęczyć tematem i przestałem szukać innych egzemplarzy, jak coś się pojawiało na portalach ogłoszeniowych to byłem tym męczydupą który dzwoni, zadaje niewygodne pytania i w końcu i tak nie przyjeżdża nawet obejrzeć auta. Oglądałem jakiegoś jednego w Nowym Sączu ale zmarnowałem tylko właścicielowi trochę czasu kręcąc nosem i wróciłem do siebie.

Vitara

Poprzedni post o „AmberUAZ” pisałem w kwietniu 2020. Kasa wróciła a w czerwcu 2020 pojawił się pewien inny projekt, również wymagający sporych nakładów finansowych – remont chaty w górach. Jak to remont – wymaga transportowania rzeczy. Jak to góry – transportowanie rzeczy nie jest tak oczywiste jak w normalnych warunkach. Podjąłem zatem średnio przemyślaną decyzję o kupnie Suzuki Grand Vitary II z 2005 roku, z podstawowym silnikiem benzynowym 2.0 z gatunku tych „może i nie jest szybki ale za to dużo pali”. Egzemplarz chyba najtańszy na portalach ogłoszeniowych, nie bez wad, jednak całościowo sprawiała dobre wrażenie i po dokonaniu paru drobnych napraw targrała materiały budowlane na szczyt góry jak zła. Zainwestowałem w całkiem niezłe opony (Yokohama Geolandar A/T) więc kamienie czy błoto nie było jej straszne a po założeniu na koła łańcuchów wdrapywała się na górę nawet zimą przy średnich ilościach śniegu.

Pomijając niedobór mocy auto bardzo sympatyczne a jazda nim w miejsach które niekoniecznie nadają się dla zwykłych samochodów była bardzo satysfakcjonująca. Po całym remoncie i sprzedaży chaty (o tym później) sprzedałem też i ją – po co mi takie auto do miasta? – jednak do dzisiaj trochę żałuję bo kurde, fajne auto było. No i zainwestowałem jeszcze pod koniec w lift zawieszenia i jakieś tam inne bajery – normalnie gigałeb do interesów jak nic, ktoś fajny prezent miał.

Chata na Siwym Groniu

Remont chaty trwał jakiś rok i polegał na zbudowaniu od zera instalacji wodno-kanalizacyjnej, modernizacji instalacji elektrycznej, zerwaniu do gołych bali dwóch pomieszczeń, wydzieleniu w jednym z nich pomieszczenia na łazienkę, zamontowanie kilku okien, drzwi… Wszystko własnymi siłami, bez udziału żadnych fachowców (oprócz wynajęcia koparki do wykopania dziury na oczyszczalnię i rury kanalizacyjne). Byliśmy z tego dumni jak cholera, w chacie w końcu można było załatwić swoje potrzeby fizjologiczne nie odmrażając tyłka w rasowym wychodku na zewnątrz, wykąpać się a nawet zrobić pranie w pralce automatycznej. Ogólnie temat na co najmniej osobnego posta na blogu.

Vitarę kupiłem ale Mazdę 3 sprzedałem więc kasy – jeszcze też tej na UAZa – trochę zostało. Po mojej stronie były zatem wydatki na instalacje. Rury, przewody, oczyszczalnia, hydrofor, bojler i jakieś okna. To wszystko kosztowało niemało i dość skutecznie wysuszyło fundusz UAZowy pożerając przy okazji chętnie też bieżące wypłaty.

Planów było więcej i były całkiem ambitne – po zachomikowaniu kolejnej kasy mieliśmy przeciąć ścianę widoczną po prawej stronie zdjęcia powyżej i zrobić tam pokój z kominkiem. Następnie miała przyjść pora na poddasze – kolejny pokój w wyższej części, zabudowa strychu i zrobienie porządnych schodów.

A propos ambitnych rzeczy – moja mama napisała jakiś czas temu książkę zawierającą wspominki właśnie z owej Chaty na Siwym Groniu. W książce o remoncie nie poczytacie, nie ma też UAZa ani nic z tych rzeczy ale i tak jest ciekawie – zapraszam na stronę z blogiem, możecie przeczytać mniej więcej o co w ogóle chodzi a także kupić też wersję papierową w jednej z księgarń które są tam podlinkowane.

Kwoty zaczynają robić się grubsze a UAZ coraz mniej istotny

Niestety, wyszedł jeszcze kolejny temat – śmierć dziadka przyspieszyła zawiłości związane ze współwłasnością domu w którym z nim mieszkaliśmy i, jak się końcowo „dogadaliśmy”, spłaceniem naszych udziałów przez rodzinę. Pierwsza wycena, zorganizowana przez stronę spłacającą, była podejrzanie niska i wydała się nam niedoszacowana. Na przykład – osobny budynek warsztatu (pałkiz garage), posiadający dostęp do mediów, w stanie „w miarę ok” i o powierzchni 100m2 nie był zupełnie ujęty w wycenie. No normalnie za darmo, bo jak uprawniony rzeczoznawca twierdził, są to jakieś tam pomieszczenia towarzyszące i ich wartość podnosi tylko jakiś tam wskaźnik użyteczności całej nieruchomości. Takie wytłumaczenie jednak średnio nas satysfakcjonowało i zleciliśmy kolejną wycenę u innego rzeczoznawcy. Ten, nie kryjąc zdziwienia, oznajmił że budynek warsztatu absolutnie ma swoją wartość i końcowo okazało się że poprzednia wycena była niedoszacowana o około 200,000zł. Spłacająca nas część rodziny była z drugiej wyceny ekstremalnie niezadowolona i ogólnie zaczęło to wszystko trochę brzydko pachnieć.

Pomijając szczegóły i głupkowate komentarze kuzyna urzędującego w drugiej części warsztatu, za naszą część nieruchomości kasę dostaliśmy ale była to suma niewystarczająca na kupno domu który nie będzie na absolutnym zadupiu i będzie się trzymał kupy. Musieliśmy zatem sprzedać również chatę w górach a ja sprzedałem z rozpędu też Vitarę bo po co mi takie coś do jeżdżenia wyłącznie po asfalcie.

I tak docieramy do 2021/2022

Szczęście w nieszczęściu było takie że niedawny remont chaty w górach dość skutecznie podniósł jej wartość co pozwoliło na uzbieranie łącznie kwoty za którą udało się kupić dom niewymagający na dzień dobry kapitalnego remontu. Niestety nie udało mi się też „wyciągnąć” z tych wszystkich manewrów pieniężnych jakiejś wolnej kasy na zabawkę typu UAZ/LuAZ a co gorsza, jak to z posiadaniem domu, ciągle konieczne są różne mniejsze i większe inwestycje. Przed nami jeszcze zmiana źródła ciepła, likwidacja bajora na posesji i ocieplenie poddasza. Kupa forsy i to taka, jak to mówią, z przewagą kupy. W każdym razie – na UAZa na razie szans ni ma, chyba że podejmę znowu jakąś zupełnie nieprzemyślaną decyzję finansowo-motoryzacyjną zanim do mnie dotrze że to bez sensu.